Dzisiaj rano idąc
z moją Zosią przez park miałyśmy okazję pozbierać pierwsze brązowe i lśniące
kasztany. Zapachniało jesienią. Od kilku dni szalejące wiatry zdają się
poganiać tę pomarańczowo-żółtą porę roku do szybszego nadejścia.
Można nawet odważnie powiedzieć, że lato już prawie minęło. Ma spakowane walizki i tylko czeka
na właściwy moment by odfrunąć wraz z ciepłymi promieniami słońca i dłuższymi
letnimi dniami gdzieś daleko. Tegoroczne lato przeszło jakby obok mnie. Cóż… i tak też bywa. Liczę
jeszcze na pogodną i ciepłą jesień. Taką kolorową jesień, bo przecież ja tak
kocham kolory. Ale chyba najważniejsze – jesień pozbawioną chorób i innych
przykrych niespodzianek.
W Kornwalii byłam
kilka razy. Tak… wiem… dawno już chciałam wam pokazać, choć małą cząstkę
Kornwalii, którą ja znam. Taką Kornwalię spacerową. Ci z was, co lubią zaglądać
na ten blog wiedzą, że do tego -patrząc na mapę- długiego kawałka ziemi,
wgryzającego się od zachodnio-południowej części Anglii w głąb oceanu, przez
jednych nazywanego angielską riwierą a przez innych przemysłową pustką - bardzo
lubię wracać. Oj lubię! Niejednokrotnie już zabierałam was w tamte strony; EdenProject, ruiny zamku świętej Katarzyny, Looe, Zaginione Ogrody Heligan,
Tintangel… Byłam tam jesienią, wiosną i
latem. Bez względu na porę roku, zawsze oddycham tam innym powietrzem i
prawdziwie odpoczywam.
Nie da się poznać
Kornwalii jadąc jej głównymi drogami: od miasta do miasta, choć już tak podróżując
doznaje się dziwnego uczucia falowania. Kornwalia to pagórki. Wiecznie zielone
łąki pełne owieczek, krów i koni… W każdej mijanej miejscowości napotykamy charakterystyczne
białe domy i puby zapraszające na szklaneczkę piwa i tradycyjny kornwalijski
posiłek.
Od czasu do czasu
wyłania się wieża kościelna lub jakieś ruiny zamków… niby nic szczególnego, a
jednak…
Ale wystarczy
zjechać na jakąkolwiek drogę podrzędną, o choćby po to, by dostać do jednego z bardzo
wielu portowych miasteczek i nadmorskich wiosek, doznajemy nierzadko uczucia
cofnięcia się w czasie. Cofnięcia się do czasów, kiedy drogami jeździły zaprzęgi
konne lub kiedy samochód był jeszcze rzadkością i nie było potrzeby budowania
dróg odpowiednio szerokich i w miarę prostych.
Drogi wiją się
jak wstążeczki. Są w większości wypadków tak wąskie, że wyminięcie się dwóch
samochodów zdaję się być niemożliwe. Wąskie, pełne zakrętów drogi, po obu
stronach porośnięte gęstymi i zielonymi parawanami bujnej roślinności, w
których co jakiś czas wycięto jakiś kawałeczek krzewów po to, by w razie
konieczności nadjeżdżające auto mogło wtulić się w tą wyrwę dając pierwszeństwo
przejazdu samochodowi jadącemu z naprzeciwka. Czasami drogi te prowadzą wzdłuż
pół, innym razem przez lasy albo nad przepaściami. Ci, którzy mają chorobę
lokomocyjną muszą być przygotowani na trudne warunki jazdy i mieć woreczek w
zasięgu ręki.
Cała Kornwalia to
pola, lasy i wzgórza, które im bliżej morskiego brzegu stają się mniej łagodne,
strome i skaliste. Skały są jakby granicą, oddzielającą zieloną część hrabstwa
od oceanu. A na skalistych brzegach
królują domki okolicznych mieszkańców i pola kampingowe. Wiele ścieżek
spacerowych unosi głodnych widoków spacerowiczów jakby w powietrzu, nad samym
brzegiem morza. Wysoko. Czasami trzeba nieźle się namęczyć by wdrapać się na
kolejne urwisko i spojrzeć w ciemnoniebieską otchłań żywiołu. Widoki
urzekające. Malownicze. Wcale nie dziwi mnie fakt, że tak wielu artystów
pokochało tą część Zjednoczonego Królestwa i utrwaliło jej fragmenty na płótnach,
fotografiach, w powieściach i w filmach.
Z jednej strony
skaliste brzegi morza, z drugiej zielone pagórki, wiejskie zapachy i cisza. Można
tu spotkać konie proszące o chwile uwagi, osiołki szukające cienia i zainteresowaniem
przyglądające się „gapiom”. Można zachwycić się dziko rosnącym różanecznikiem,
naparstnicami czy pięknymi wiciokrzewami oplatającymi przydrożne krzewy. Nasze czworonożne pupile mogą liczyć na łyk wody z misek wystawianych przed domy przez mnieszkańców.
Kornwalijskie
plaże na pierwszy rzut oka nie należą do tego rodzaju plaż, które mogą zapierać
dech w piersiach i bezgranicznie zachwycać. Przede wszystkim wydają się małe,
wąskie, jakby siłą wydzierające oceanowi kawałek miejsca pomiędzy skalnymi
urwiskami, które można by nazwać plażą. Kamieniste. Nawet piasek, często na
widokówkach i w przewodnikach ukazywany, jako złoty tak naprawdę jest brunatny,
brązowy i gruby. Ale to tylko chwilowe wrażenia. Wystarczy tylko trochę
cierpliwości, a ocean podaruje nam wielką niespodziankę. Odpływający ocean
potrafi powiększyć każdą plażę od 200 do 300 metrów. Spod wody wyłaniają się
wcześniej niewidoczne skałki, pomalowane w paski i plamki. Piasek wygładza się
i robi się drobniejszy. Okoliczne mewy z wrzaskiem wyszukują wszelkich
smacznych stworzeń, którym nie udało się uciec razem z wodą. Muszelki wciąż
zamieszkałe przez wodne stworzenia nie są w stanie dać się oderwać się od skałek.
Przy pięknej pogodzie, w czasie odpływów plaże zapełniają się ludźmi, dziećmi i
psami. Na horyzoncie pojawiają się wycieczkowe żaglowce, jakby żywcem wzięte z
filmów o piratach, jachty i inne morskie pojazdy. Możliwe się robią wędrówki od miejscowości do
miejscowości brzegiem morza. Byle nie
dać się zaskoczyć przypływowi, który potrafi być bardzo niebezpieczny.
W Kornwalii
odpoczywam. Mam tam na wyciagnięcie ręki, czy raczej nóg możliwość „poznęcania”
się nad mięśniami i zmuszania ich do pracy w czasie kilometrowych wędrówek po
pagórkowatych okolicach. Mogę też usiąść na skałce i bezmyślnie wpatrywać się w
dal słuchając głośnych uderzeń fal o skałki. Możemy każdego dnia poszukiwać
muszelki, kamyki, kraby, zabłąkane rybki i nie przeszkadza nam ani upalne
słońce, ani fakt, że po plaży chodzimy w kaloszach i płaszczach
przeciwdeszczowych. A gdy się znudzimy, uciekamy do pięknych tutaj lasów lub do
miasteczek, ogrodów i muzeów. Kornwalia zdaję się zaspokajać potrzeby każdego
turysty. Dla każdego coś miłego. Będę z utęsknieniem czekać na moją kolejna
wyprawę w tamten zakątek świata.
